بیالوزا، آخرین بازمانده جنگل های بکر اروپا - وبلاگ جعبه گیگابایتی

به گزارش وبلاگ جعبه گیگابایتی، جنگل بیالوزا بین مرز لهستان و بلاروس قرار گرفته است و تنها بازمانده جنگل های بکر اروپا محسوب می شود. این جنگل روزهای پر فراز و نشیب را پشت سر گذاشته و محل زندگی گاومیش های اروپایی است. با خبرنگاران همراه باشید.

قبل از ورود انسان به اروپا، شمال شرقی اروپا پر از جنگل های بکری بودند که هزاران کیلومتر در سراسر دشت اروپا کشیده شده بودند. امروزه تقریبا این جنگل ها به طور کامل از بین رفته و فقط چند درخت کهن در دورافتاده ترین نقاط Carpathians و دیگر منطقه ها کوهستانی به جای مانده است. جنگل بیالوزا (Bialowieza Forest) که یک استثنا است، بین مرز لهستان و بلاروس قرار گرفته است.

مساحت جنگل بیالوزا بیش از 1500 کیلومتر مربع است که تنها جنگل بکر کهن به جای مانده در سرزمین های اروپا است. در این جنگل درختان تنومند و بسیار بزرگ صنوبر، بلوط و ون سر بر آسمان افراشته اند. علاوه بر این گونه های گیاهی، بیش از 20 هزار گونه جانوری از جمله سنگین ترین حیوان اروپا یعنی گاومیش اروپایی که به عنوان ویسنت (wisent) شناخته می گردد، زندگی می کند که در اوایل قرن 20، خطر انقراض آن به دلیل شکار زیاد وجود داشت.

سابقه شکار در جنگل بیالوزا به قرن 14 بازمی گردد، زمانی که پادشاه لهستان، مجوز شکار محدود را مرسوم کرد. از قرن 15 شکارچیان به جنگل نفوذ کردند و خود پادشاه لهستان (Władysław Jagiełło) هم برای شکار به این منطقه می آمد. پادشاه در وسط جنگل عمارت چوبی شکار برای خود ساخت. این عمارت چوبی به رنگ سفید،رنگ شد و روستایی که در آینده در میانه جنگل ساخته شد، به نام آن کلبه سفید رنگ درآمد؛ بیالوزا در زبان لهستانی به معنی عمارت سفید است.

زمانی که جنگل بیالوزا تحت مالکیت شاه Sigismund the Old درآمد، وی فرمانی صادر کرد که طبق آن شکار در این جنگل، برای افراد دیگر ممنوع شد. جنگل بیالوزا تا اواخر قرن 17 عمدتا دست نخورده و بدون سکنه باقی ماند. در اواخر قرن 17 چند روستا کوچک برای استخراج سنگ آهن محلی و تولید قیر ساخته شد.

پس از تجزیه لهستان در اواخر قرن 18، تزار پل اول، تمامی قوانین حفاظتی را لغو کرد و جنگل بیالوزا بار دیگر به دست شکارچیان گاومیش اروپایی افتاد. تنها در عرض 15 سال، تعداد گاومیش های اروپایی از 500 راس، به کمتر از 200 راس کاهش یافت.

در قرن 19، سرنوشت جنگل بیالوزا با تغییر پی در پی در راس قدرت حاکم، بین منطقه ای حفاظت شده و منطقه شکار متغیر بود. با آغاز قرن 20 میلادی، با حکومت تزارهای روسیه تمامی زمین های جنگل بیالوزا به منطقه محافظت شده شکارگاه سلطنتی با شکار بی حد و حصر حیوانات وحشی تبدیل شد. هزاران گوزن و گراز وحشی کشته شد. آخرین گاومیش اروپایی در سال 1921 به ضرب گلوله کشته و شکار شد.

زمانی که بعد از خاتمه جنگ لهستان و شوروی در سال 1921 حکومت تزارهای روسیه سقوط کرد و لهستان دوباره کنترل منطقه را به دست گرفت، جنگل بیالوزا به عنوان منطقه حفاظت شده ملی اعلام شد. در آن زمان فقط 54 گاومیش اروپایی در سراسر جهان وجود داشت که هیچ یک از آن ها در جنگل بیالوزا زندگی نمی کردند. در سال 1929، دولت لهستان 4 گاومیش اروپایی را از باغ وحش های مختلف خریداری کرده و آن ها را در این جنگل رها کرد. د عرض 10 سال تعداد آن ها به 16 راس رسید.

درست زمانی که همه چیز به نظر درست پیش می رفت، جنگ جهانی دوم به راه افتاد. با پاکسازی قومیتی هیتلر، جنگل بیالوزا به پناهگاه چریک ها و طرفداران لهستانی و شوروی تبدیل شد. درگیری های مسلحانه بین شورشیان و نیروهای نازی در این جنگل صورت می گرفت. هنوز هم قبر کسانی را که در این درگیری ها کشته شدند، می توان در جنگل دید.

پس از جنگ، جنگل بیالوزا بین لهستان و جمهوری سوسیافهرستی بلاروس که از طریق شوروی ها کنترل می شد، تقسیم شد. قسمتی از جنگل که تحت مدیریت جماهیر شوروی بود، تحت مدیریت اداره امور عمومی قرار گرفت. اما بخشی از جنگل که در سرزمین لهستان قرار داشت، در سال 1947 به عنوان پارک ملی بیالوزا بازگشایی شد.

1921 بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تشکیل جمهوری بلاروس، جنگل بیالوزا در فهرست میراث جهانی به ثبت رسید و از آن پس، مدیریت آن به طور مشترک به عهده لهستان و بلاروس است.