ضیافت و آداب شام در قرون وسطی - وبلاگ جعبه گیگابایتی

به گزارش وبلاگ جعبه گیگابایتی، مهمانی های قرون وسطی در نوع خود کم نظیر تلقی می شدند و گاهی با آدابی همراه بودند که امروزه عجب و غریب به نظر می رسد.

این مهمانی ها بسیار زود شروع می شدند به طوری که شروع جشن ها معمولا حدود 10 یا 11 صبح بود. به این معنا که، همه پیشخدمت ها باید تا قبل از سپیده دم همه چیز را آماده می کردند.

ضمن اینکه هیچ غذای از پیش آماده شده ای وجود نداشت و هر تکه ای از هر غذا باید تازه می بود. رومیزی در قرون وسطی ابداع شد و نکته عجیب اینکه رنگ محبوب برای رومیزی سفید بود.

هر کدام از میزبانان می خواستند مجذوب نماینده ترین و تجملاتی ترین مهمانی را برگزار نمایند، بنابراین بعضی از خانواده های ثروتمند دستمال سفره را از ابریشم خالص تهیه می کردند.

ظروف معمولا از چوب یا نقره ساخته می شد. در خانه افراد بسیار ثروتمند ممکن بود چند ظرف نقره وجود داشته باشد، اما بیشتر ظروف معمولا از ترکیب قلع و سرب ساخته شده بود. در آن موقع آن ها نمی دانستند که پیوتر (ظروف ساخته شده از ترکیب قلع و سرب) سمی است.

جام های شیشه ای فوق العاده کمیاب و بسیار گران بودند و به راحتی می شکستند. بیشتر جام ها از ترکیب قلع و سرب، چوب، شاخ یا گاهی اوقات نقره ساخته می شدند.

در بیشتر جشن های قرون وسطی از ظروفی استفاده می شد که ما آن را به عنوان ظرف آبنبات هم روی میز شام قرار نمی دهیم. این ظروف نیف نامیده می شدند و بیشتر از ظرف غذا به نوعی بخوردان شبیه بودند. این ظروف را برای نگهداری آبنبات یا مقادیر زیادی از چاشنی ها نگه می داشتند.

اما مهم ترین چیز بر روی میز، نمکدان و فلفل دان بود. آن ها پول بسیاری صرف طراحی و ساخت این نمکدان ها می کردند. رسم بود که میزبان جشن نمکدان را در نزدیک خود نگه دارد و به مهمانان مورد علاقه خود مقداری نمک هدیه بدهد (این نکته را در نظر داشته باشید که نمک در آن موقع بسیار گران بود).

در قرون وسطی برای بسیاری از اربابان فئودال، هر وعده غذایی شبیه یک جشن کوچک بود، اما مهمانی های بزرگ سه بار در سال برگزار می شد: روز کریسمس و دو مهمانی بعد روز قبل و روز بعد از ماه روزه داری برگزار می شد.

مردم به وسیله شیپور به مهمانی فراخوانده می شدند و سپس به سمت جایگاه که به آن ها اختصاص داده شده بود، می رفتند. میزبان و مهمان های مهم پشت میز تجملاتی که معمولا از دیگران جدا بود و اغلب در بالا قرار داشت، می نشستند.

از همه انتظار می رفت دست های خود را بشویند. پیشخدمت ها با تشت هایی حاوی گلاب و دستمال در اطراف جایگاه ها می ایستادند.

در ابتدا غذا برای میز بالایی، میز متعلق به اربابان، سرو می شد. میز بالایی اولین انتخاب را در همه چیز داشت، گرچه بعضی از ارباب ها اغلب از خوراکی های بسیار خوب برای شوالیه های خود که در میزهای پایین تر نشسته بودند، نگه می داشتند.

اجراهای نوازندگان، دلقک ها، پانتومیم کارها و دیگر تئاتری ها بسیار محبوب بود. ضمن اینکه هنگام صرف غذا کتاب مقدس با صدای بلند خوانده می شد و به هیچ عنوان سکوت برقرار نبود.

علاوه بر غذاهای گوشتی مرسوم، گوشت نهنگ ها، دلفین ها، ماهیان خاویاری و شاه ماهی معمولا در منوی غذایی جشن های ساحلی برقرار بود و مارماهی بهعنوان لذیذترین خوراک مهمانی حساب می شد.

در سال های ابتدایی برگزاری مهمان های بزرگ، غذاها بدون ادویه بودند و در سال های بعد به طور قابل توجهی بیش از حد ادویه دار شدند. به طوری که زعفران در دربار انگیسی ادوارد سوم بسیار محبوب بود.

ناز و نعمت و وفور غذا در جشن های قرون وسطی به تنهایی به اشراف اختصاص داشت. از طرفی محصولات غذایی برای دهقانان جامعه فئودالی در قرون وسطی کمیاب بود. اما پس از شیوع طاعون سیاه که در پی آن 200 میلیون نفر در قرن سیزدهم از بین رفتند، جامعه به سمتی حرکت کرد که این مهمانی ها نوعی ریخت و پاش و خودنمایی محسوب می شد.

گاهی نمونه امروزی این خودنمایی ها را در اینستاگرام و پینترست مشاهده می کنیم.